Kobieta obróciła się, wyglądała tak samo jak kiedyś, jedynym drobnym wyjątkiem były okulary. To akurat jednak nie dziwiło, wszak kontakty dawno straciły już ważność.

- Witaj Tomaszu – rzekła bawiąc się kosmykiem włosów – zaskoczony ? Nie powinieneś. Zawsze miałam nad Tobą władzę i byłam krok do przodu, a to że się teraz spotykamy to wprawdzie trochę przypadek, ale jaki miły.

- Ale skąd ? Ale jak ?

Był w niewoli i jego los nie malował się w zbyt jasnych barwach. Czekała go chyba ciężka harówka i co najgorsze bez możliwości wyboru z kim miał „to” robić.

A jeszcze wczoraj naprawiał ludzi na stacji metra po praskiej stronie.... robota tak potrzebna, gdy ludzkość próbowała przeżyć....

Stało się to tak szybko - od rana miał dyżur. Tego dnia było niewielu pacjentów, już miał kończyć, gdy usłyszał tylko ciche świśnięcie i stracił przytomność.