„- Dzień dobry.
- Dzień dobry.
- Chciałbym dodać do mojej aplikacji trzy nowe funkcjonalności, i sprawdzić, czy moi klienci mogą pracować z tym nowym systemem od Microsoftu.
- Nie ma problemu. Potrzebujemy tygodnia, kosztować to będzie trzy razy mniej niż u konkurencji.
- Dziękuję.
- Dziękuję”

Każdy z nas, przychodząc do specjalistów, oczekuje, że sami zajmą się wszystkimi ważnymi detalami (najlepiej, jak znajdą odpowiedzi, nie musząc nas o nic kłopotać), i dostarczą w jak najkrótszym czasie jak najlepszą jakość przy jak najlepszej cenie.

Kilka faktów:

1. My mieliśmy Agnieszkę:

Pamiętam, jak dawno temu (w latach 80-tych XX wieku) posiadanie ZX Spectrum czy innego 8-bitowego cudu było czymś wielkim, i do domu szczęśliwego właściciela lub, co lepsze, właścicielki ciągnęły całe pielgrzymki. Było to zaiste coś magicznego, gdy naciskało się jakiś klawisz, a na ekranie pojawiała się odpowiednia literka czy cyferka. Trzeba pamiętać, że w tamtym czasie wielkim luksusem była zwykła maszyna do pisania (oczywiście im bliżej końca komunizmu, tym łatwiej dostępna), a o modelach elektronicznych czy elektrycznych nikt nawet nie śmiał marzyć.

Od tamtego czasu wiele się zmieniło... jakiś czas znalazłem stronę „Computer latency: 1977-2017”, na której wskazano, że literki pojawiały się najszybciej w Apple 2e (30 ms), trochę wolniej w Thinkpadzie 13 z ChromeOS (70 ms), jeszcze wolniej w Macbooku Pro z 2014 roku (100 ms) czy Lenovo x1 Carbon z Windows na pokładzie (150 ms). Podanych przykładów znalazłem tam więcej, a wynikało z nich jedno - im nowszy system, tym wolniejsza reakcja na naszą akcję.

Słowo segregacja ma w naszym języku różne znaczenia, jednakże większość z nas słysząc je nie myśli o segregacji śmieci (i kosztach z tym związanych), ale bardziej o podziałach.

Na rynek wchodzi 12-generacja procesorów Intela. Jest to wydarzenie szeroko komentowane, które w pewnym sensie na pewno zmieni historię platformy PC - firma przez ostatnie kilka lat cały czas bazowała na jednej architekturze, nieznacznie ją rozbudowując i udoskonalając, obecnie zaś po raz pierwszy w swojej historii wprowadziła rdzenie „słabe” (ich główną zaletą ma być energooszczędność) i „mocne” (tu liczy się wydajność), jak i obsługę pamięci DDR5.

92 GB. Tyle zapisałem na dysku SSD na jednej z maszyn przez trochę ponad 2 miesiące. Niewiele. Maszyna używana zwyczajnie do zwyczajnych celów, systemem jest odpowiednio skonfigurowane Ubuntu (wyłączony niepotrzebny log systemowy, przeniesiono pliki tymczasowe do RAM, itp.). Przyjmijmy średnio, że w tym konkretnym przypadku zapisywane jest 100 GB przez 2 miesiące, co daje 1TB na 20 miesięcy, i 10 TB na 200 miesięcy (a 200 miesięcy to ponad 16 lat). Dysk ma wartość parametru TBW określoną na 300 TB, co oznacza, że przy tym tempie zapisów powinien bezawaryjnie podziałać przynajmniej 6000 miesięcy, czyli 500 lat. Powiedziałbym, że jest to nierealne, i weźmy bardziej realną wartość - mniej więcej 16 lat temu ekscytowaliśmy się wejściem Polski do Unii Europejskiej... a co się zmieniło od tamtego czasu? Wszystko.

Ten post będzie wybitnie nietechniczny, za co z góry przepraszam.

W 2002 zarejestrowałem pewną domenę. Impulsem do tego było to, że firma, w której miałem swoje cyfrowe dobra, po prostu wyłączyła usługi. Nie straciłem wtedy plików, za to straciłem adres, który był podawany w różnych miejscach. Pomyślałem w tamtym momencie, że warto mieć coś swojego, może małego, ale własnego. NASK przynajmniej w tamtych czasach nazywany był na różnych forach Niezwykle Aktywną Siatką Kretynów, do tego domena pl kosztowała więcej niż coś globalnego - z tych względów zdecydowałem się na adres najwyższego poziomu w domenie com.

W tym miejscu powinienem oczywiście zacytować pewne chore dziecko, krzyknąć „how dare you? how can you waste? how can you polute world?” i dodać kilka ekologicznych hasełek, bo to modne. Powinienem, ale nie zrobię, a nie zrobię tego co najmniej z kilku powodów, które opiszę dalej.

Dzisiaj kilka luźnych przemyśleń. Chciałbym zwrócić uwagę na franka szwajcarskiego, który ostatnio bije rekordy i kosztuje średnio coś koło 4.36PLN. Pomyślałem, że spojrzę na ofertę ulubionej przez wszystkich firmy i porównam cenę pierwszego lepszego produktu. A wygląda ona następująco:

Dawno dawno temu za siedmioma górami i rzekami żył sobie pewien król. I miał ten król jeden ogromny problem – w jego królestwie praktycznie ciągle padało. I szły ogromne pieniądze na parasole, parasolki, zabezpieczanie dachów, plonów i inne bardzo ważne rzeczy. I zżymał się ten król, gdy przyjechali do niego w odwiedziny jego bardzo ważni koledzy z innych krajów, i śmiali się, że przesadza i to wszystko przecież kosztuje grosze.

Tyle historyjki, później do niej jeszcze wrócę.

Wiktor Hugo pisał „Nędzników” mniej więcej 17 lat, tymczasem ja trzymam w ręku małe cudowne pudełko, które stworzono znacznie szybciej (żeby była jasność - 17 lat temu był mniej więcej rok 2004 i biznesmeni ślinili się do Nokii 6230, gracze myśleli o Athlonach 64, śnili o Nokii N-Gage, ewentualnie chcieli wyrwać Samsunga SX1).

Moje pudełko jest dokładnie takie same jak miliony innych pudełek. Coś pokazuje, a właściwie nie coś, tylko konkretne ruchome obrazy z całego świata (częściowo są one wybierane przez konkretne algorytmy, które w sprytny sposób potrafią mną manipulować). Z jego użyciem mogę coś nagrać, i wysłać to komu tylko chcę. Mogę też przeczytać książkę (o ile można mówić o rezygnacji z szelestu kartek i czytaniu na ekranie), posłuchać muzyki, zapłacić za zakupy w sklepie (ewentualnie je zamówić i zapłacić) czy użyć mojego urządzenia jako latarki.

Pierwsza wersja tej aplikacji napisana została na Androida 2.x i pojawiła się w Google Play 4 listopada 2011, ostatnie wydanie 1.47 przygotowałem 1 września 2019. W międzyczasie (głównie lata 2012-2014) mocno eksperymentowałem z innymi platformami (web, Tizen, FirefoxOS) i udało mi się zrobić wersję na iOS (niestety w wyniku różnych perturbacji życiowych obecnie nie mam opłaconego abonamentu w App Store, a ostatnia wersja na urządzenia Apple mocno odstawała aktualnością danych od tej androidowej).

Nie chce mi się szukać, kto to powiedział (bodajże Blofeld Goldfinger). Prawdą jest, że kino w stylu bondowskim jest często infantylne, czy trąci myszką…. jednakże na podstawie filmów z lat 60-tych, 70-tych czy 80-tych między wierszami można co nieco wyczytać o ówczesnej modzie, kulturze czy technice. To taki mały wehikuł czasu, a w notce „My name is Błąd, James Błąd…. Czyli Titanic już zatonął” pisałem o upadku i tej legendy.

(Uwaga! Będę spojlerować!)

Widzieliśmy dzisiaj szopkę. Premier pojechał, wygłosił swoje, swoje też powiedzieli jego oponenci. Lud zastanawia się teraz, kto jest większy (żeby nie określić tego inaczej lub bardziej wulgarnie). Wszyscy wzięli za to pieniążki, i po igrzyskach. Jest dobrze.

Mnie zastanawia w tej całej sprawie jedno. Przez ileś lat mieliśmy różne koalicje i rządy, i w końcu wybrano kogoś innego. Ludzie ci okazali się mocniejsi niż poprzednicy, i skupili tyle władzy, że ciężko im ją odebrać (to jest stwierdzenie faktu, a nie żadna prośba, groźba czy życzenie).

Miałem ostatnio przyjemność (?) oglądać ostatniego Jamesa Bonda. Film został opóźniony (z uwagi na placement produktów podobno musiano jeszcze raz nakręcić część scen), a jego premiera w oczach aktorów w Londynie była ogromnym sukcesem.