Z pewnym zainteresowaniem spojrzałem ostatnio na „nowe” i „lepsze” dobreprogramy.pl w wykonaniu Wirtualnej Polski, a na nich na wywiad z Country Marketing Managerem z firmy Acer Polska

Sprawa jest właściwie jasna – koronawirus jest najgorszym możliwym złem, i trzeba wyeliminować go za wszelką cenę.

Z ogromnym zainteresowaniem przeczytałem notatkę „Google da wam z laczka. I poprawi z kopyta”, która ogólnie potwierdziła to, co też wielokrotnie opisywałem (na TechRacji i wcześniej). Przebiła się być może do świadomości iluś osób, miała dobry marketing i trafiła na wykop, ale czy coś zmieniła?

Ogarnęła mnie smutna refleksja, że w sumie sami tego wszystkiego chcemy. To nie jest po części tak, że przyszli jacyś oni, i nam wcisnęli pewne rzeczy do gardła.

Czy maszyny już na dobre przejęły panowanie nad światem?

Ostatnio miałem następującą sytuację – sprzęt, którego używam, tak mocno się pogubił, że nie dało się go nawet wyłączyć (teoretycznie sprawę powinno załatwić naciskanie wyłącznika przez kilkanaście sekund, tu jednak nie zadziałało). Urządzenie miało baterię, a w baterii ok. 30% energii, co oznaczało, że na jego wyłączenie musiałbym czekać pewnie z 10h (do tego poczułem wyraźne nagrzewanie się całości, która zaczęła wręcz parzyć).

Na samym początku platforma x86 nie miała żadnych zabezpieczeń, jeżeli chodzi o ochronę kodu przed zmianą przez inny kod. Procesory były wtedy bardzo proste i obsługiwały wyłącznie tzw. tryb rzeczywisty (real mode), co oznaczało, że każdy proces miał dostęp do całej przestrzeni adresowej i wszystkich zasobów sprzętowych.

Pierwszy „Pecet” w moim domu rodzinnym miał procesor 386SX, dysk 60MB i 4MB RAM. Później pracowałem na lepszym i gorszym sprzęcie. Bardzo dużym skokiem naprzód okazały się laptopy z układami Core Duo. Z perspektywy lat dobrze wspominam też Pentium MMX 166Mhz, nieźle Celerony, zaś średnio Pentium IV. Co ciekawe, oryginalny IBM PC z procesorem 4,77Mhz nie wzbudził we mnie większych emocji, może poza szacunkiem i podziwem, że zapoczątkował powstanie tak wielkiej rodziny sprzętu. I tak można sobie wymieniać w nieskończoność. Przez lata wiele się zmieniło, natomiast pozostał jeden wspólny mianownik - kolejne urządzenia obsługiwał ten sam operator, czyli ja we własnej skromnej osobie. Nadal mam te same oczy, uszy i ręce (OK, są starsze i może trochę bardziej zużyte), i choć jestem inny przez lata, to nadal szukam tego samego - w swoich różnych blogach od zawsze próbowałem patrzyć przede na kwestię przydatności oprogramowania / sprzętu do konkretnych zadań, czyli m.in. oceniałem ich efektywność i wpływ na człowieka.

Kilkanaście dni temu zamieściłem notatkę „Dlaczego Open Source się nie przyjęło?”, w której wyraźnie zasugerowałem potrzebę opierania całej administracji rządowej na rozwiązaniach „otwartych” (dostępnych z „wolną” licencją typu GPL i pełnym kodem źródłowym, jak również działających z dobrze udokumentowanymi standardami danych).

W notatce zacząłem od próby oszacowania kosztu systemu obsługującego informacje o PESEL, potem napisałem „ileś razy próbowano zastąpić rozwiązania Microsoftu przez Open Source w administracji (w Monachium i chyba kilku innych miejscach)”, wspomniałem o moich wysiłkach związanych z kodyfikacją prawa z użyciem XML, dodałem podsumowanie, że w obecnej sytuacji mamy za dużo nowego prawa (od 1989 dodano szacunkowo 420 tysięcy stron) i tak naprawdę głównie chodzi o wykonywanie biurokracji dla samej biurokracji (a więc nikt nie będzie nawet zainteresowany, żeby zrobić coś raz, a dobrze, i potem już tylko patrzyć z zadowoleniem, że wszystko działa jak należy).

I co z tego wyszło?

W kolejnych serwisach internetowych w sierpniu pojawiła się „sensacyjna” informacja, jak to niedobry Samsung bez większych zapowiedzi wprowadził na rynek kolejną wersję dysku 970 Evo Plus.

Można powiedzieć, że większość zakupów dzieli się na trzy grupy:

1. wykonywane bez większej refleksji (określone rzeczy są tanie, nie ma z czego wybierać, ewentualnie standard jest tylko jeden i nikt nie bawi się w żadne januszowanie i półśrodki)
2. robione z dużym nakładem sił (ale w pierwszym podejściu)
3. takie, do których podchodzimy po kilka razy, ale z różnych względów nie finalizujemy (brak pieniędzy, dostępność znacznie ciekawszych alternatyw, teściowa)
   

W roku 2021 testowałem dwa laptopy, i gdybym je miał najkrócej scharakteryzować, to pewnie trafiłyby do dwóch pierwszych szufladek:

1. Medion Akoya E4251 moim subiektywnym zdaniem znalazłby się w grupie chińska taniocha
   
2. Acer Swift 1 SF114-32 powędrowałby na półkę zakupów wykonanych z dużym wysiłkiem (chodzi o to, że testowany wariant czarny został wycofany ze sprzedaży, i ostatnie egzemplarze są w absurdalnych cenach)

Moje testy polegały na sprawdzeniu obu modeli pod kątem przydatności na cichą, lekką i niedrogą  14-calową maszynę do pisania.

Ostatnio w swojej przeglądarce na Androidzie zobaczyłem opcję „Disable JIT”:

Coś się zaczyna, coś się kończy.

W życiu każdego człowieka przychodzi taki moment, że trzeba zrobić podsumowanie minionych dni, zrobić kopię zapasową i zacząć myśleć o kolejnej wersji czy iteracji (czasem oznacza to rozpoczęcie starych rzeczy w zupełnie inny sposób, a czasem myślenie o emeryturze).

Pomyślałem, że zrobię takie podsumowanie. A oto rezultat:

Na GitHub umieściłem kilka nowych repozytoriów:

Youtuberzy i popularne serwisy w większości testują nowe produkty, i poniekąd z jednej strony nie ma co się temu dziwić.

A gdyby spojrzeć na coś po dłuższym czasie? Czy możemy wtedy zżymać się na różne niedomagania? Jeżeli nie, to czy powinniśmy mieć wtedy jakiekolwiek oczekiwania względem producentów?

Sezon ogórkowy w pełni. Dzisiaj wezmę na warsztat kilka dosyć standardowych produktów (czasem konkretnych modeli) i przedstawię bardzo luźne uwagi na temat tego, na ile poważnie jesteśmy traktowani.

Załóżmy, że jakiś rekord (nazwijmy go X) wymaga 1 MB do zapisania swojej historii. W tej sytuacji 1024 rekordów wymaga 1 GB, 1048 576 rekordów (czyli 1024 x 1024) potrzebuje 1 TB, a 100 milionów 100 TB.

Przeciętny dysk twardy w komputerze, czy to domowym, czy służbowym, ma dajmy na to 0,5 – 1 TB. Można sobie założyć, że taka przestrzeń kosztuje ok. 100 PLN (nie wszyscy mają SSD, a ceny tych nieustannie jednak spadają).

100 x 100 PLN = 10 000 PLN

Przemnóżmy to razy 10 (profesjonalny sprzęt kosztuje więcej) - dostaniemy 100 000 PLN. Do tego dochodzi oczywiście koszt sprzętu na samą bazę danych, serwisy i zapewne serwer www (więc powiedzmy, że możemy się zmieścić w 200 000 PLN).

Załóżmy teraz, że X to PESEL. I choć wcześniej podałem tylko moje bardzo szacunkowe wyliczenia, to nawet z nich wynika jedna rzecz - dobrze przygotowany system tego typu nie powinien być bardzo drogi. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że mamy jeszcze koszty utrzymania i zmian (system musi działać z innymi i od czasu do czasu trzeba migrować dane).

W tym tygodniu na jednym z komputerów uaktualniłem pakiety w ostatnim stabilnym Ubuntu - z ostatnią wersją pobłogosławionego przez Canonical jądra zainstalowałem sterowniki NVidii w wersji 465 zamiast 460. Zaraz po tym zrobiłem restart, i od razu zaliczyłem zwieszkę systemu (zatrzymywał się bez błędu na ekranie ładowania).

Komputer zwykły i przeciętny, ot normalny Ryzen i karta graficzna sprzed kilku lat. Pod Ubuntu 20.10 nie było z nim problemów, pod wspomnianą wersją 21.04 jak dotąd miałem kilka zwieszek, i jak obstawiam, zawsze winne były sterowniki własnościowe od karty graficznej.

Dzisiaj kilka słów o tym, co (w znaczącej większości) za darmo można poczytać po polsku.

Część z nas się zapewne śmieje, gdy czyta reklamy typu „Procesor Intel! Karta GeForge!” (które bez podania dziesiątek parametrów tak naprawdę nic nie mówią). Od czasu do czasu zdarza mi się pisać o tym, jak w dzisiejszych czasach sprzedaje się chłam, a my się na to nabieramy (miałem cykl artykułów na poprzednich blogach, był tekst „Kup pan wieżę Eiffla”, jest też sporo w samej TechRacji).

Dzisiaj jednak czas na coś więcej, czyli kolejna próba wytypowania przekrętów największych z największych.

Moje cztery typy poniżej.