„Wszyscy” się „ekscytują” Rotą pewnej jasnowłosej gwiazdki polskiej polityki, tymczasem tego samego dnia miała miejsce premiera, i to premiera nie byle jaka, bo dotycząca systemu, który ma ambicję być przeciwwagą dla Windows.

Panie i panowie, Ubuntu pokazało się w wersji 21.10, nie chcę jednak zanudzać suchymi numerkami (które mamy jądro, które Gnome, o ile ma być lepsza kompresja pakietów, etc.), tylko na podstawie kilku maszyn podam kilka twardych faktów dotyczących instalacji (żeby nie było smutno, to jeszcze dodam coś ze świata Windows).

Z pewnym zainteresowaniem spojrzałem ostatnio na „nowe” i „lepsze” dobreprogramy.pl w wykonaniu Wirtualnej Polski, a na nich na wywiad z Country Marketing Managerem z firmy Acer Polska

Nie chce mi się szukać, kto to powiedział (bodajże Blofeld Goldfinger). Prawdą jest, że kino w stylu bondowskim jest często infantylne, czy trąci myszką…. jednakże na podstawie filmów z lat 60-tych, 70-tych czy 80-tych między wierszami można co nieco wyczytać o ówczesnej modzie, kulturze czy technice. To taki mały wehikuł czasu, a w notce „My name is Błąd, James Błąd…. Czyli Titanic już zatonął” pisałem o upadku i tej legendy.

(Uwaga! Będę spojlerować!)

Widzieliśmy dzisiaj szopkę. Premier pojechał, wygłosił swoje, swoje też powiedzieli jego oponenci. Lud zastanawia się teraz, kto jest większy (żeby nie określić tego inaczej lub bardziej wulgarnie). Wszyscy wzięli za to pieniążki, i po igrzyskach. Jest dobrze.

Mnie zastanawia w tej całej sprawie jedno. Przez ileś lat mieliśmy różne koalicje i rządy, i w końcu wybrano kogoś innego. Ludzie ci okazali się mocniejsi niż poprzednicy, i skupili tyle władzy, że ciężko im ją odebrać (to jest stwierdzenie faktu, a nie żadna prośba, groźba czy życzenie).

Miałem ostatnio przyjemność (?) oglądać ostatniego Jamesa Bonda. Film został opóźniony (z uwagi na placement produktów podobno musiano jeszcze raz nakręcić część scen), a jego premiera w oczach aktorów w Londynie była ogromnym sukcesem.

Kilka faktów:

1. My mieliśmy Agnieszkę:

Z dużym zainteresowaniem przeczytałem komentarze do mojej poprzedniej notatki „Współczesne pokolenie nie umie nawet szukać, a ja wiem dlaczego”, w której wyraźnie wskazałem na przesuwanie granic w rozumieniu problemów.

Siedzę po turecku na łóżku, a przede mną stoi mały laptop. Waży mniej więcej jeden kilogram. Wygląda elegancko, choć dosyć surowo, jak twardziel, który tylko czeka, żeby (za przeproszeniem) zdzielić go w pysk. W ogóle go nie słychać. Obraz jest dosyć jasny, a do tego stabilny. Od spodu urządzenie nie ma żadnych kratek wentylacyjnych, i nie muszę się obawiać o to, że jakaś odrobina płynu zniszczy cenną elektronikę (ewentualnie, że zatkam sobie układ chłodzenia, i wszystko się przegrzeje).

Tak mógłby wyglądać opis wielu laptopów, które używane są obecnie w naszych domach. Sukces pasywnie chłodzonego MacBooka Air, ale również kilku modeli z procesorami x86, pokazał, jak wielkie jest zapotrzebowanie na tego typu maszyny.

Panie i panowie, dzisiaj dwa słowa na temat małego sprzętu do tzw. zwykłej pracy, czyli pisania tekstów, pracy nad arkuszami, przeglądania internetu, może lekkiej wirtualizacji czy prostego programowania (ogólnie chodzi o zastosowania, w których nie zależy nam na najwydajniejszej karcie graficznej czy nie wykonujemy ciągłych zaawansowanych obliczeń).

Ile tak naprawdę trzeba tu wydać, żeby potem się nie denerwować?

Misja Inspiration 4 wystartowała, i wróciła. Wielkie gratulacje… i przede wszystkim refleksja, że jedyny dobry produkt to przede wszystkim taki produkt, który działa.

Najlepiej jest dostawać coś za darmo i się nie narobić… zjeść ciastko i mieć ciastko…

Od końca dynastii Jagiellonów nasza rola w Europie stopniowo malała. Mieliśmy wielkie imperium, potem do głosu doszła złota wolność szlachecka, warcholstwo, przekupstwo i przedkładanie prywaty nad własnością wspólną. Konstytucja 3 maja była łabędzim śpiewem, i choć w kraju znajdowały się rzesze ludzi, którym nieobce były szlachetne ideały, to kraj był na tyle słaby, że upadł. Tragedią narodu pozostało to, że właściwie cały późniejszy czas Polacy falami opuszczali terytorium Polski i rozpraszali się po całym świecie, budując tam, a nie u siebie dobrobyt (nawet w sytuacji, gdy nie zawsze byli poważani i szanowani). Działo się to w trakcie zaborów, działo się to w okresie międzywojennym, w trakcie panowania komunizmu, a nawet w czasie III czy IV RP.

W tym miejscu powinienem oczywiście zacytować pewne chore dziecko, krzyknąć „how dare you? how can you waste? how can you polute world?” i dodać kilka ekologicznych hasełek, bo to modne. Powinienem, ale nie zrobię, a nie zrobię tego co najmniej z kilku powodów, które opiszę dalej.

Słowo segregacja ma w naszym języku różne znaczenia, jednakże większość z nas słysząc je nie myśli o segregacji śmieci (i kosztach z tym związanych), ale bardziej o podziałach.

Dzisiaj chciałbym krótko wspomnieć o dwóch identycznych w sumach przypadkach (żeby nie było wątpliwości, historia z wirusem dotknęła mnie pośrednio i bezpośrednio).

Jest sobie taka firma Intel, która kiedyś produkowała udane (na tamte czasy) procesory Pentium III. Były one bardzo mocnym zawodnikiem w kategorii wydajność i przeciętnym użytkownikom najczęściej kojarzyły się z niedoścignionym, choć drogim, wzorcem. Produkowano je przez lata, a firma AMD w tamtych czasach miała duży problem, żeby im dorównać (jeśli dobrze pamiętam, to Athlon był pierwszy z zegarem 1Ghz, a pałeczka pierwszeństwa w różnych kategoriach przechodziła raz na jedną, raz na drugą stronę).

W 2002 zarejestrowałem pewną domenę. Impulsem do tego było to, że firma, w której miałem swoje cyfrowe dobra, po prostu wyłączyła usługi. Nie straciłem wtedy plików, za to straciłem adres, który był podawany w różnych miejscach. Pomyślałem w tamtym momencie, że warto mieć coś swojego, może małego, ale własnego. NASK przynajmniej w tamtych czasach nazywany był na różnych forach Niezwykle Aktywną Siatką Kretynów, do tego domena pl kosztowała więcej niż coś globalnego - z tych względów zdecydowałem się na adres najwyższego poziomu w domenie com.

Pamiętam, jak dawno temu (w latach 80-tych XX wieku) posiadanie ZX Spectrum czy innego 8-bitowego cudu było czymś wielkim, i do domu szczęśliwego właściciela lub, co lepsze, właścicielki ciągnęły całe pielgrzymki. Było to zaiste coś magicznego, gdy naciskało się jakiś klawisz, a na ekranie pojawiała się odpowiednia literka czy cyferka. Trzeba pamiętać, że w tamtym czasie wielkim luksusem była zwykła maszyna do pisania (oczywiście im bliżej końca komunizmu, tym łatwiej dostępna), a o modelach elektronicznych czy elektrycznych nikt nawet nie śmiał marzyć.

Od tamtego czasu wiele się zmieniło... jakiś czas znalazłem stronę „Computer latency: 1977-2017”, na której wskazano, że literki pojawiały się najszybciej w Apple 2e (30 ms), trochę wolniej w Thinkpadzie 13 z ChromeOS (70 ms), jeszcze wolniej w Macbooku Pro z 2014 roku (100 ms) czy Lenovo x1 Carbon z Windows na pokładzie (150 ms). Podanych przykładów znalazłem tam więcej, a wynikało z nich jedno - im nowszy system, tym wolniejsza reakcja na naszą akcję.

Ludzie czują uniesienia albo potrzebę „walki” z bardzo różnych powodów. I tak mamy różnego rodzaju polityczne przepychanki (gdzie często i gęsto popieramy „swoich”, dzięki którym osiągamy jakieś zyski), mamy walkę klasową i ideologiczną (prawactwo, lewactwo i inne trudne słowa), kłótnie o ostatnie sztuki w czasie „promocji”, o bombelki w przedszkolu, czy wreszcie o technologię. W IT przez lata dało się zobaczyć „wojny” między zwolennikami ZX Spectrum i Atari, Amigi i PC, C64 i Amigi, Netscape i Internet Explorera, IE i Firefoxa, Androida i iOS, Windows i macOS, Javy i C, Javy i Kotlina, etc. To poniekąd przypomina wyznawanie pewnej religii, albo dokładniej mówiąc nowej świeckiej religii - mamy wojny, mamy też określonych „bożków”. Pomyślałem, że przyjrzę się tym ostatnim.