Zapach kartek tak rzadko czytanych,
dniami nocami z szaf niewyjmowanych,
Obrazki jakby z innej rzeczywistości,
uczucie dotknięcia wielkiej mądrości,
bycia z duszkami dawnej świetności,
gdzie umysł i sztuka wciąż gości,
Czas gdy liczyły się wpierw ideały,
gdy dzieci robić ze sobą coś miały,
gdy nie gapiły się w ekranik mały,
gdzie kloaka i śmietnik świata cały,
Gdy pomysły były w wysokiej cenie,
gdy myśli nie burzyło podniecenie,
gdy nikt nie bał się eksperymentować,

Jedyne co mam to marzenie
i upadki, wzloty, szczęścia tchnienie
i emocje, instynktu działanie
i ryzyka kalkulowanie

i rozkoszne czasem zmęczenia
i chwile dłuższego wytchnienia
i humorek co często gości
i łatanie rzeczywistości

i niezależności cenienie
i podświadomości walczenie
i muskułów pokazywanie
i słabostek przezwyciężanie

i wybaczenie za złe rzeczy
i coś czemu wielu nie przeczy
i czasami też skrupulatność
i do spożycia wciąż przydatność

i jak żyć ?

Deptane dzień w dzień marzenia,
wiedza, która nic nie zmienia,
gonienie czyjegoś planowania,
które rzemieślnictwo odsłania,

zapijanie i inne znieczulanie,
miernot i uległości promowanie,
w sklepach za śmieciami łażenie,
luksusowością siebie mamienie,

brak wyzwań mocnych i trwałych,
wizja ułomności ludzkich małych,
pamięć o korzyściach utraconych,
myśli o błędach popełnionych,

Jedyne co mam to marzenie,
i przykazań moc i spojrzenie,
i reakcje gotowe na akcje,
i postawę na te sytuacje,

i wiedzę i pomyślne sprawy,
i zdanie jakie są zabawy,
i rozkosz piękna smakowania,
i śmiechu z leniem mieszania,

i podzielność i planowanie,
i słabość i rymów składanie,
i fantastyczne wręcz wrzechświaty,
i minimalizm przebogaty,

i żarty drobne i leżenie,
i kaganka ciągłe niesienie,
i wiarę w człeka innego,
i wdzięczność za mnie drobnego,

i jak żyć ?

Nie ogarniam czasami tej czy tamtej kuwety,
gdy słyszę tu czy tam głos wielkiej podniety,
Że ktoś zamiast w związku się dogadywania
woli miauk głośny lub szczekacza dokazywania,

I latka lecą i ludzie na swój los narzekają,
a robić nic nie chcą i go sobie nie zmieniają,
wolą pójść na łatwiznę niż przejść co trudne,
co da pot, znój, łzy, płacz, ale też wyniki cudne,

Nie ogarniam czasami tej czy tamtej kuwety,
gdy słyszę tu czy tam nad tym głos podniety,

Widziałem serduszko Twoje
i niezwykłości podwoje,
próbę kontaktu codzienną
i iskrę zadziorną płomienną,

bo Ty niczym paw przepiękny,
kwiat doskonały niezmienny,
niczym najlepsza muzyka,
a widok Twój wciąż przenika,

mam jedną wielką nadzieję,
że szczęścia pełnia istnieje,
i że masz kogoś takiego,
kto nie zrani ducha Twego,

przez Ciebie jam inną osobą,
i lubię mówić z Tobą,
dziękuję i wciąż przepraszam....

Stringi to naprawdę temat bywa rzeka,
jedne są bardzo krótkie niesłychanie,
zakończone nicością niespodziewanie,
w innych zaś nieskończość treści czeka,

Wiele wbiło się w myśli moje głęboko,
nawet te co przypadkiem źle dobrane,
co niezręczne, co były szybko usuwane,
nawet ich obecność dziś widzę szeroko,

Bez nich zawsze nudno i szaro by było,
bo wiele akcji ludziom robić pozwalają,
i choć wiele na chwilę tylko się pojawiło,

Gdy jedno, drugie, trzecie się udaje,
i gdy doświadczenie pokazuje drogę,
i gdy człowiek radę sobie jakoś daje,
i gdy źle jest wokół mówi "mogę",

mogą dać narcyza łatkę ludzie mili,
bo z konkretem działa w każdej chwili,

gdy zaś będzie miły wszystkim wkoło,
i wyrobi normę cicho za dziesięciu,
i gdy sprawy zapnie luzacko i wesoło,
i tak coś mieć może o kolejnych pięciu,

choćby bowiem plany z górką wykonał,
może być, że kropką nad i nieprzekonał,

Czas leczy rany, daje zapomnienie,
pozwala koić, przywołać marzenie,
uodparnia nas i wygładza wspomnienia,
budzi nadzieję na zmianę myślenia,

popycha ludzi ciągle do działania,
nowe obszary wyzwala, odsłania,
zamienia również człowiecze sprawności,
aby mogły nas cieszyć inne czułości,
bo z wiekiem wszystko ludziom się zmienia,
odchodzi to coś, na coś się wymienia,

Jedna chwila w parku stracona,
gdzie siedzi długo i on i ona,
gdzie nic się wtedy nie stało,
bo i wiele temu przeszkadzało,

ona właśnie chłopaka straciła,
on widzi jak w dal zerka miła,
on czuje niewidzialną barierę,
widzi wykrzywioną z bólu cerę,

i czeka w swojej cierpliwości,
że radość, nie smutek zagości,
że ona uciacha historię starą,
zostawi wspomnienia za kotarą,

To absurd, żeby o życiu za młodu decydować,
do tego opowieści, jak Polską piłkę miłować,
o rozmazywaniu szminku i tuszu drobne słowa,
o portfela i auta czyszczeniu mądrość ludowa,

przejrzenie dodatków wszelakich w żywności,
historia legendy wracającej na łono ludzkości,
o priorytetach przy dzieciach wychowywaniu,
o alibi przed zabójstwem listonosza szukaniu,

Czytałem dziś chyba o braku wzajemności,
niech komentarz mój w tej sprawie gości,
każde uczucie jest niepowtarzalne i inne,
nie każde niestety bywa takie niewinne,

są takie, gdy tam chodzi tylko o zbliżenie,
dotyk, uśmiech oraz doraźne znieczulenie,
czasem jednak nie chodzi o czucie erekcji,
na widok kogoś z metra, ulicy czy recepcji,

czasem ktoś coś myśli nawet gdy się oddali,
czuje, że dla drugiej osoby wszystko obali,
życie to, gdy druga strona to wykorzystuje,
gdy przeżuje, przetrawi i później wypluje,

Nic nie rób, bo tak wszystkim będzie wygodniej,
Udaj, że nie przeżyjesz bez kiepskiej pomocy,
Udaj, że nie masz wiedzy, słów ani innej mocy,
A do tego krzycz to co inni bo tak bywa modniej,

I przenigdy nie prowadź do żadnych konfrontacji,
Udaj, że ciągle cieszysz się jak głupiutki do sera,
Udaj, że z braku wszystkiego energia rozpiera,
A na koniec przeproś za brak entuzjazmu reakcji,

Dom jest parterowy i głównie drewniany,
dach jest dachówkowy, dół zaś murowany,
z drewna okiennice, wokół żółte ściany,
dachu krzywe lice, ganek z frontu dany,

kuchnie dwie w środku oraz dwa pokoje,
sień pośrodku, w niej rodzin dwóch stroje,
ganek ze ścianami, kolejne tam podwoje,
strych żyje duchami, skarbów kryje zwoje,

chłodno w domu w lato, gorąco zaś zimą,
miejsca tyle na to, że jedną żyją rodziną,

Kim jest dla zięciowej jej własny zięć ?
Ile to jest dwa podzielone przez pięć ?
Czym jest monotlenek diwodoru ?
Jaki jest wzór do liczenia oporu ?

Czy Lądek Zdrój jak Londyn istnieje ?
Gdzie i jak mech na drzewie widnieje ?
Czy Ziemia kręci się wokół Słońca ?
Dlaczego to wierzba jest płacząca ?

Jaka bywa kolejność działania ?
Ile kości nasza skóra zasłania ?
Czy iloraz nam mnożenie firmuje ?
Czy bit tylko osiem bajtów zajmuje ?

Nic nie mogę, kiepska jestem,
źle jest z każdym moim gestem,
stara bieda mnie dotyka,
kredyt z żalu wciąż przytyka,

wygląd mój niestety taki,
że sens trwania mam nijaki,
kość lub sadło nazbyt czuję,
w myśli piękno zaś widuję,

gdy ktoś prawi komplementy,
ma być z góry wciąż przeklęty,
każdy brałby mnie nieczule,
nikt zaś nie zechce mnie w ogóle,

nigdy siebie nie wychylam,
w ciszy za mądrzejszych tyram,
po co kusić jakieś licho,
w życiu zawsze siedzę cicho,