Po opublikowaniu wersji 1.48 wpadłem w mały ciąg programistycznego natchnienia, i zacząłem pracować nad kilkoma rzeczami.

Siedzę po turecku na łóżku, a przede mną stoi mały laptop. Waży mniej więcej jeden kilogram. Wygląda elegancko, choć dosyć surowo, jak twardziel, który tylko czeka, żeby (za przeproszeniem) zdzielić go w pysk. W ogóle go nie słychać. Obraz jest dosyć jasny, a do tego stabilny. Od spodu urządzenie nie ma żadnych kratek wentylacyjnych, i nie muszę się obawiać o to, że jakaś odrobina płynu zniszczy cenną elektronikę (ewentualnie, że zatkam sobie układ chłodzenia, i wszystko się przegrzeje).

Tak mógłby wyglądać opis wielu laptopów, które używane są obecnie w naszych domach. Sukces pasywnie chłodzonego MacBooka Air, ale również kilku modeli z procesorami x86, pokazał, jak wielkie jest zapotrzebowanie na tego typu maszyny.

Panie i panowie, dzisiaj dwa słowa na temat małego sprzętu do tzw. zwykłej pracy, czyli pisania tekstów, pracy nad arkuszami, przeglądania internetu, może lekkiej wirtualizacji czy prostego programowania (ogólnie chodzi o zastosowania, w których nie zależy nam na najwydajniejszej karcie graficznej czy nie wykonujemy ciągłych zaawansowanych obliczeń).

Ile tak naprawdę trzeba tu wydać, żeby potem się nie denerwować?

Ile wart jest kupon do AppStore / iTunes, który uzyskamy przy okazji zakupu sprzętu Apple?

Okazuje się, że jest tak bezcenny, że nie można go dostać. Panie i panowie, oto tzw. "Black Friday" w wydaniu Apple:

92 GB. Tyle zapisałem na dysku SSD na jednej z maszyn przez trochę ponad 2 miesiące. Niewiele. Maszyna używana zwyczajnie do zwyczajnych celów, systemem jest odpowiednio skonfigurowane Ubuntu (wyłączony niepotrzebny log systemowy, przeniesiono pliki tymczasowe do RAM, itp.). Przyjmijmy średnio, że w tym konkretnym przypadku zapisywane jest 100 GB przez 2 miesiące, co daje 1TB na 20 miesięcy, i 10 TB na 200 miesięcy (a 200 miesięcy to ponad 16 lat). Dysk ma wartość parametru TBW określoną na 300 TB, co oznacza, że przy tym tempie zapisów powinien bezawaryjnie podziałać przynajmniej 6000 miesięcy, czyli 500 lat. Powiedziałbym, że jest to nierealne, i weźmy bardziej realną wartość - mniej więcej 16 lat temu ekscytowaliśmy się wejściem Polski do Unii Europejskiej... a co się zmieniło od tamtego czasu? Wszystko.

Dzisiaj kilka luźnych przemyśleń. Chciałbym zwrócić uwagę na franka szwajcarskiego, który ostatnio bije rekordy i kosztuje średnio coś koło 4.36PLN. Pomyślałem, że spojrzę na ofertę ulubionej przez wszystkich firmy i porównam cenę pierwszego lepszego produktu. A wygląda ona następująco:

Dawno dawno temu za siedmioma górami i rzekami żył sobie pewien król. I miał ten król jeden ogromny problem – w jego królestwie praktycznie ciągle padało. I szły ogromne pieniądze na parasole, parasolki, zabezpieczanie dachów, plonów i inne bardzo ważne rzeczy. I zżymał się ten król, gdy przyjechali do niego w odwiedziny jego bardzo ważni koledzy z innych krajów, i śmiali się, że przesadza i to wszystko przecież kosztuje grosze.

Tyle historyjki, później do niej jeszcze wrócę.

Wiktor Hugo pisał „Nędzników” mniej więcej 17 lat, tymczasem ja trzymam w ręku małe cudowne pudełko, które stworzono znacznie szybciej (żeby była jasność - 17 lat temu był mniej więcej rok 2004 i biznesmeni ślinili się do Nokii 6230, gracze myśleli o Athlonach 64, śnili o Nokii N-Gage, ewentualnie chcieli wyrwać Samsunga SX1).

Moje pudełko jest dokładnie takie same jak miliony innych pudełek. Coś pokazuje, a właściwie nie coś, tylko konkretne ruchome obrazy z całego świata (częściowo są one wybierane przez konkretne algorytmy, które w sprytny sposób potrafią mną manipulować). Z jego użyciem mogę coś nagrać, i wysłać to komu tylko chcę. Mogę też przeczytać książkę (o ile można mówić o rezygnacji z szelestu kartek i czytaniu na ekranie), posłuchać muzyki, zapłacić za zakupy w sklepie (ewentualnie je zamówić i zapłacić) czy użyć mojego urządzenia jako latarki.

Coś się zaczyna, coś się kończy.

W życiu każdego człowieka przychodzi taki moment, że trzeba zrobić podsumowanie minionych dni, zrobić kopię zapasową i zacząć myśleć o kolejnej wersji czy iteracji (czasem oznacza to rozpoczęcie starych rzeczy w zupełnie inny sposób, a czasem myślenie o emeryturze).

Pomyślałem, że zrobię takie podsumowanie. A oto rezultat:

Na GitHub umieściłem kilka nowych repozytoriów:

W tym tygodniu na jednym z komputerów uaktualniłem pakiety w ostatnim stabilnym Ubuntu - z ostatnią wersją pobłogosławionego przez Canonical jądra zainstalowałem sterowniki NVidii w wersji 465 zamiast 460. Zaraz po tym zrobiłem restart, i od razu zaliczyłem zwieszkę systemu (zatrzymywał się bez błędu na ekranie ładowania).

Komputer zwykły i przeciętny, ot normalny Ryzen i karta graficzna sprzed kilku lat. Pod Ubuntu 20.10 nie było z nim problemów, pod wspomnianą wersją 21.04 jak dotąd miałem kilka zwieszek, i jak obstawiam, zawsze winne były sterowniki własnościowe od karty graficznej.

Część z nas się zapewne śmieje, gdy czyta reklamy typu „Procesor Intel! Karta GeForge!” (które bez podania dziesiątek parametrów tak naprawdę nic nie mówią). Od czasu do czasu zdarza mi się pisać o tym, jak w dzisiejszych czasach sprzedaje się chłam, a my się na to nabieramy (miałem cykl artykułów na poprzednich blogach, był tekst „Kup pan wieżę Eiffla”, jest też sporo w samej TechRacji).

Dzisiaj jednak czas na coś więcej, czyli kolejna próba wytypowania przekrętów największych z największych.

Moje cztery typy poniżej.

Dzisiaj chciałbym sprawdzić, na ile prawdziwy jest mit, że pogoń za smukłymi (cienkimi) obudowami wymusza niewymienność pewnych elementów.

Dnia 25.06 na stronie Apple pojawiła się informacja o możliwym wpływie kolejnych produktów tej firmy na urządzenia medyczne. Wymieniono tam telefony, laptopy, zegarki, itp. News został pochwycony i skopiowany dosłownie wszędzie (jak w to sezonie ogórkowym), a mnie naszło kilka refleksji.

Po pierwsze jakoś tak mimowolnie zacząłem się zastanawiać, ile to już razy w swoim życiu widziałem efekty „american style of life”.

Ludzie (podobno) latali na księżyc, (na pewno) potrafią przekraczać barierę dźwięku i robić różne inne niesamowite rzeczy… tymczasem zaczęło brakować im tak podstawowego przedmiotu jak centymetr.

Przyznam się, to już się staje nudne, i szkoda, że tydzień czy miesiąc bez newsa o wpadce Apple jest stracony.

Wielu z nas pewnie słyszało o tym, jak firma Apple dokonała „rewolucji”. Rewolucja tak naprawdę okazała się ewolucją i sprytnym połączeniem kilku elementów (ale się udała), a ja postaram się ją przedstawić „na chłopski rozum”.

Apple niedawno wypuściło na rynek nowego iMaca z ekranem o wielkości 24 cali. Maszyna dostępna jest w dwóch wersjach (z procesorem M1 z siedmioma lub ośmioma rdzeniami GPU). Podobne rozwiązanie zastosowano w zeszłym roku w Macbook Air, teraz jednak firma poszła o krok dalej – w zależności od wybranej wersji udostępnia nie tylko inny zestaw portów (zupełnie jak w przypadku Macbook Pro z procesorami Intela), ale… również inny układ chłodzenia.

Dzisiaj chciałbym zrobić coś szalonego – porównam pasywnie chłodzony sprzęt uwielbianego owocowego producenta z wyrobem firmy Acer (Acer Swift 1, który ostatnio recenzowałem). Wspomnę głównie o MacBooku Air z procesorem M1, co nieco o starszych wersjach, jak również różnych innych laptopach.

Czy jabłko potrafi obronić się samo i wykaże swoją przewagę w każdej kategorii, bez całego marketingowego „hype”?