Wpierw małe relaksujące wideo:

Urodziłem się w kraju, w którym nie zbudowano tak wielkich rzeczy jak promy kosmiczne czy lotniskowce (sam też nie stworzyłem czegoś podobnego), mimo to chciałbym podjąć się oceny, co możemy uznać za rzecz istotną, a co jest zwykłą wydmuszką.

Dzisiaj przeczytałem, że w Rosji Łada będzie sprzedawać silniki, które będą spełniać normę Euro 2 zamiast Euro 5. Powodem ma być wojna, a dokładniej brak odpowiednich elementów elektronicznych. Prawda, nie prawda… na pewno obecny konflikt bardzo źle wpłynie na środowisko (pożary, spalanie paliwa niskiej jakości przez kopcące silniki wojskowe, konieczność produkcji elementów broni i przedmiotów, które mają zastąpić zniszczone), nie o tym chciałem jednak mówić.

Gdy byłem mniejszy, na rynku procesorów x86 można było wymienić wiele firm, takich jak Intel, AMD, VIA, Cyrix, Centaur Technology, Transmeta, IBM, NexGen, NEC, UMC, SiS, Ali czy nVidia (lista za Wikipedią, ale były też inne). Klony kolejnych układów do zastosowań wbudowanych produkowano chociażby w Rosji (K1810WM86), ale nie tylko.

Ostatnio przeczytałem o tym, że bodajże w Chinach można kupić używane Macbook Pro z odłączonym ekranem. Teoretycznie nie ma to sensu, w praktyce pozwala na "życie po życiu" dla sprzętu, który ma zepsuty wyświetlacz.

„Ostatnio” przeczytałem artykuł na Anandtech o układach Qualcomm. Wyrażono tam opinię o tym, że firma wydaje się coraz bardziej skupiać na „user experience”, a coraz mniej na rzeczywistych parametrach technicznych.

Ostatnio przyszło mi do zrobienia czegoś w tzw. ekosystemie Apple, i musiałem skorzystać z MacBooka Air. To obiekt westchnienia zapewne sporej części nastolatków i yuppie, o którym powiedziano chyba już wszystko (tak mi się wydaje, choć nie wiem tego na 100%, bo nie jestem nastolatkiem ani yuppie). Laptop z ekranem 13,3 cala jest bardziej masywny niż niektóre 14-calowe laptopy z procesorami x86 (jest zdaje się z taniego aluminium), ma ekran z żywymi kolorami (ciężki do wyczyszczenia i paskudnie łapiący odciski palców), dobrą klawiaturę i bezkonkurencyjny touchpad, do tego gwarantuje pełną ciszę, niezłą wydajność i czas pracy na baterii.

Czy to jednak wszystko?

Po opublikowaniu wersji 1.48 wpadłem w mały ciąg programistycznego natchnienia, i zacząłem pracować nad kilkoma rzeczami.

Siedzę po turecku na łóżku, a przede mną stoi mały laptop. Waży mniej więcej jeden kilogram. Wygląda elegancko, choć dosyć surowo, jak twardziel, który tylko czeka, żeby (za przeproszeniem) zdzielić go w pysk. W ogóle go nie słychać. Obraz jest dosyć jasny, a do tego stabilny. Od spodu urządzenie nie ma żadnych kratek wentylacyjnych, i nie muszę się obawiać o to, że jakaś odrobina płynu zniszczy cenną elektronikę (ewentualnie, że zatkam sobie układ chłodzenia, i wszystko się przegrzeje).

Tak mógłby wyglądać opis wielu laptopów, które używane są obecnie w naszych domach. Sukces pasywnie chłodzonego MacBooka Air, ale również kilku modeli z procesorami x86, pokazał, jak wielkie jest zapotrzebowanie na tego typu maszyny.

Panie i panowie, dzisiaj dwa słowa na temat małego sprzętu do tzw. zwykłej pracy, czyli pisania tekstów, pracy nad arkuszami, przeglądania internetu, może lekkiej wirtualizacji czy prostego programowania (ogólnie chodzi o zastosowania, w których nie zależy nam na najwydajniejszej karcie graficznej czy nie wykonujemy ciągłych zaawansowanych obliczeń).

Ile tak naprawdę trzeba tu wydać, żeby potem się nie denerwować?

Ile wart jest kupon do AppStore / iTunes, który uzyskamy przy okazji zakupu sprzętu Apple?

Okazuje się, że jest tak bezcenny, że nie można go dostać. Panie i panowie, oto tzw. "Black Friday" w wydaniu Apple:

92 GB. Tyle zapisałem na dysku SSD na jednej z maszyn przez trochę ponad 2 miesiące. Niewiele. Maszyna używana zwyczajnie do zwyczajnych celów, systemem jest odpowiednio skonfigurowane Ubuntu (wyłączony niepotrzebny log systemowy, przeniesiono pliki tymczasowe do RAM, itp.). Przyjmijmy średnio, że w tym konkretnym przypadku zapisywane jest 100 GB przez 2 miesiące, co daje 1TB na 20 miesięcy, i 10 TB na 200 miesięcy (a 200 miesięcy to ponad 16 lat). Dysk ma wartość parametru TBW określoną na 300 TB, co oznacza, że przy tym tempie zapisów powinien bezawaryjnie podziałać przynajmniej 6000 miesięcy, czyli 500 lat. Powiedziałbym, że jest to nierealne, i weźmy bardziej realną wartość - mniej więcej 16 lat temu ekscytowaliśmy się wejściem Polski do Unii Europejskiej... a co się zmieniło od tamtego czasu? Wszystko.

Dzisiaj kilka luźnych przemyśleń. Chciałbym zwrócić uwagę na franka szwajcarskiego, który ostatnio bije rekordy i kosztuje średnio coś koło 4.36PLN. Pomyślałem, że spojrzę na ofertę ulubionej przez wszystkich firmy i porównam cenę pierwszego lepszego produktu. A wygląda ona następująco:

Dawno dawno temu za siedmioma górami i rzekami żył sobie pewien król. I miał ten król jeden ogromny problem – w jego królestwie praktycznie ciągle padało. I szły ogromne pieniądze na parasole, parasolki, zabezpieczanie dachów, plonów i inne bardzo ważne rzeczy. I zżymał się ten król, gdy przyjechali do niego w odwiedziny jego bardzo ważni koledzy z innych krajów, i śmiali się, że przesadza i to wszystko przecież kosztuje grosze.

Tyle historyjki, później do niej jeszcze wrócę.

Wiktor Hugo pisał „Nędzników” mniej więcej 17 lat, tymczasem ja trzymam w ręku małe cudowne pudełko, które stworzono znacznie szybciej (żeby była jasność - 17 lat temu był mniej więcej rok 2004 i biznesmeni ślinili się do Nokii 6230, gracze myśleli o Athlonach 64, śnili o Nokii N-Gage, ewentualnie chcieli wyrwać Samsunga SX1).

Moje pudełko jest dokładnie takie same jak miliony innych pudełek. Coś pokazuje, a właściwie nie coś, tylko konkretne ruchome obrazy z całego świata (częściowo są one wybierane przez konkretne algorytmy, które w sprytny sposób potrafią mną manipulować). Z jego użyciem mogę coś nagrać, i wysłać to komu tylko chcę. Mogę też przeczytać książkę (o ile można mówić o rezygnacji z szelestu kartek i czytaniu na ekranie), posłuchać muzyki, zapłacić za zakupy w sklepie (ewentualnie je zamówić i zapłacić) czy użyć mojego urządzenia jako latarki.

Coś się zaczyna, coś się kończy.

W życiu każdego człowieka przychodzi taki moment, że trzeba zrobić podsumowanie minionych dni, zrobić kopię zapasową i zacząć myśleć o kolejnej wersji czy iteracji (czasem oznacza to rozpoczęcie starych rzeczy w zupełnie inny sposób, a czasem myślenie o emeryturze).

Pomyślałem, że zrobię takie podsumowanie. A oto rezultat:

Na GitHub umieściłem kilka nowych repozytoriów: