Polski

Nic nie mogę, kiepska jestem,
źle jest z każdym moim gestem,
stara bieda mnie dotyka,
kredyt z żalu wciąż przytyka,

wygląd mój niestety taki,
że sens trwania mam nijaki,
kość lub sadło nazbyt czuję,
w myśli piękno zaś widuję,

gdy ktoś prawi komplementy,
ma być z góry wciąż przeklęty,
każdy brałby mnie nieczule,
nikt zaś nie zechce mnie w ogóle,

nigdy siebie nie wychylam,
w ciszy za mądrzejszych tyram,
po co kusić jakieś licho,
w życiu zawsze siedzę cicho,

Kim jest dla zięciowej jej własny zięć ?
Ile to jest dwa podzielone przez pięć ?
Czym jest monotlenek diwodoru ?
Jaki jest wzór do liczenia oporu ?

Czy Lądek Zdrój jak Londyn istnieje ?
Gdzie i jak mech na drzewie widnieje ?
Czy Ziemia kręci się wokół Słońca ?
Dlaczego to wierzba jest płacząca ?

Jaka bywa kolejność działania ?
Ile kości nasza skóra zasłania ?
Czy iloraz nam mnożenie firmuje ?
Czy bit tylko osiem bajtów zajmuje ?

Czas leczy rany, daje zapomnienie,
pozwala koić, przywołać marzenie,
uodparnia nas i wygładza wspomnienia,
budzi nadzieję na zmianę myślenia,

popycha ludzi ciągle do działania,
nowe obszary wyzwala, odsłania,
zamienia również człowiecze sprawności,
aby mogły nas cieszyć inne czułości,
bo z wiekiem wszystko ludziom się zmienia,
odchodzi to coś, na coś się wymienia,

Dzisiaj usłyszałem proste słowa
i urzekła mnie ich wymowa,
Bo choć wiatr wieje i wielu chce szlochać,
to trzeba mieć nadzieje... i kochać...

i myślę, jak żeśmy Polacy zagubieni,
tak jedni na drugich napuszczeni
i ironia, że inne narody nam opowiadają,
o wierze i pięknie przypominają,

a my deklarujemy brak wiary całkowicie
i boimy się otworzyć swe życie,
sami chcąc rozwiązać codzienne sprawy,
gubiąc sens, mając los ponurawy,

Dom jest parterowy i głównie drewniany,
dach jest dachówkowy, dół zaś murowany,
z drewna okiennice, wokół żółte ściany,
dachu krzywe lice, ganek z frontu dany,

kuchnie dwie w środku oraz dwa pokoje,
sień pośrodku, w niej rodzin dwóch stroje,
ganek ze ścianami, kolejne tam podwoje,
strych żyje duchami, skarbów kryje zwoje,

chłodno w domu w lato, gorąco zaś zimą,
miejsca tyle na to, że jedną żyją rodziną,

Z dnia na dzień coś się na świecie dzieje,
każdy coś robi, cieszy się lub smutnieje,

jedni nie mają co jeść lub wody szukają,
z chorobą walczą, z depresją zmagają,
kolejni cieszą się cudem narodzin,
myślą, jak zmieni to życie ich albo rodzin,

niektórzy mają za cel tylko zaliczyć,
robią wszystko, by im podboje wyliczyć,
są też mocno doświadczeni albo nieśmiali,
do nich nikt cholewek niestety nie smali,

Czy pesymizm wylewa się nam z boku uszami,
czy mierzy się go testem lub ocenia liczbami ?

Czy pesymista to już ten jest co nie czuje,
że wszyscy są prawi, mądrzy i szlachetni ?
albo ten co na późne pomarańczowe hamuje
i wie, że na drogę wbiec mogą nieletni ?

I wie, że nie wróżka zębuszka jednak los układa,
że życie wielu proste jak cep lub autostrada ?
A może ktoś jest dla innych pesymistą,
bo nie jest całkiem sieciowym ekshibicjonistą ?

Deptane dzień w dzień marzenia,
wiedza, która nic nie zmienia,
gonienie czyjegoś planowania,
które rzemieślnictwo odsłania,

zapijanie i inne znieczulanie,
miernot i uległości promowanie,
w sklepach za śmieciami łażenie,
luksusowością siebie mamienie,

brak wyzwań mocnych i trwałych,
wizja ułomności ludzkich małych,
pamięć o korzyściach utraconych,
myśli o błędach popełnionych,

Chociaż to nikogo nie obchodzi,
i rym słaby też dzisiaj wychodzi,
to czasem myśl mi taka nachodzi,
i wibrując po członkach wchodzi,

myśl z dawna to wszem poznana,
że prawość w biedzie widziana,

taki ktoś nie zakaże się gapić,
odsłoni, byś mógł cudność złapić,
taki ktoś nie kończy molestować,
byś mógł radość życia smakować,

taki ktoś skomentuje samobójstwo,
nie da, by stało się zabójstwo,
taki ktoś odważne tematy podejmuje,
nie ucieka i odwagi nie żałuje,